Hmmmm.
Osobiscie uważam że nadgorliwość jest gorsza od faszyzmu. Nie jestem myśliwym, choć pozwolenie na broń posiadam.
Jednak co niejednego obłąkańca sam bym odstrzelił. Wszystko ma swój czas i miejsce i osobiście jest mi obojętne czy ktoś mnie z daleka odstrzeli,czy też zejdę na za-wał. Nie chcę tylko powoli latami dogorywać.
Pochodzę z okolic, gdzie wilki , niedzwiedzie i inna dziczyzna zawsze były, .
Taka pusta wiara w niezawodność natury może dopaść tylko "nawiedzonych" niewiedzących.
Co się urodziło, musi paść i innego wyjscia z tego padołu nie ma.
Pozostaje tylko jedno pytanie. Kto to wszystko zje?

Woda,najwiekszym ze skarbow naszej planety .

https://www.nabu.de/spenden-und-mitmach … yQpxOwFDlk

Ostatnio edytowany przez Luce (2019-12-05 22:29:10)

"SOSNA to nasze Drzewo ratunkowe, szczególnie zimą.
Należy do najsilniejszych emitentów fitoncydów - lotnych olejków o działaniu hamującym rozwój niektórych mikroorganizmów.
Przebywanie w lesie sosnowym wpływa korzystnie na układ oddechowy, jest pomocne przy profilaktyce i leczeniu stan w zapalnych zatok, angin, zapaleń oskrzeli.
Sosna może dożyć 600 lat, ale już 60 letnie Drzewo tego gatunku zaspokaja zapotrzebowanie trzech dorosłych osób na tlen.
W swym klasycznym już dziele o dendroterapii Patrice Bouchardon wskazuje, że Sosny to Drzewa nadziei i światła.
"Kiedy listowie innych drzew zanika już w ciemności, konary i pnie sosny nadal błyszczą".
Sosny rosną często na bardzo jałowych, trudnych glebach. Te silne, choć z pozoru delikatne przez swą wysmukłą sylwetkę Drzewa potrafią wyrosnąć nawet na małym skrawku ziemi pośród skał.
Pną się zwinnie do światła, osiągając niekiedy 40 m wysokości...
Zima to dobry czas na odwiedziny u Sosny."

Tekst pochodzi z "Dendroterapia Poznan".

Calosc przemowy noblowskiej "Czuly narrator":
https://www.onet.pl/kultura/onetkultura … c,ddf42670

Ja na Naturze udostepniam fragmenty tej przemowy,ktore mnie najbardziej poruszyly i na Naturze sa jak najbardziej potrzebnym elementem.

"...Szanowni Państwo,

kobieta ze zdjęcia, moja mama, która tęskniła do mnie, choć mnie jeszcze było, kilka lat później czytała mi bajki.

W jednej z nich, autorstwa Hansa Christiana Andersena, wyrzucony na śmietnik imbryk skarżył się, że okrutnie został potraktowany przez ludzi – pozbyli się go, gdy tylko oberwało mu się ucho. A przecież mógłby jeszcze im służyć, gdyby ludzie nie byli tacy perfekcyjni i wymagający. Wtórowały mu inne popsute przedmioty, snując prawdziwie epickie opowieści ze swojego małego przedmiotowego życia.

Będąc dzieckiem słuchałam tej bajki z wypiekami na twarzy i ze łzami w oczach, bo wierzyłam głęboko, że przedmioty mają swoje problemy, uczucia i nawet jakieś życie społeczne, całkiem porównywalne do naszego, ludzkiego. Talerze w kredensie mogły ze sobą rozmawiać, sztućce w szufladzie stanowiły coś w rodzaju rodziny. Podobnie zwierzęta były tajemniczymi, mądrymi i samoświadomymi istotami, z którymi łączyła nas od zawsze duchowa więź i głębokie podobieństwo. Ale i rzeki, lasy, drogi także miały swój byt – były żywymi istotami, które mapują naszą przestrzeń i budują poczucie przynależności, tajemniczy Raumgeist. Żywy był też krajobraz, który nas otaczał, i Słońce i Księżyc i wszystkie ciała niebieskie. Cały widzialny i niewidzialny świat.
Kiedy zaczęłam w to wątpić? Poszukuję w swoim życiu jakiegoś momentu, w którym jak za sprawą jednego kliknięcia, wszystko stało się inne, mniej zniuansowane, prostsze. Szept świata umilkł, zastąpiły go hałasy miasta, szmer komputerów, grzmot przelatujących nad głową samolotów i męczący biały szum oceanów informacji.


Od jakiegoś momentu w swoim życiu zaczynamy widzieć świat we fragmentach, wszystko osobno, w kawałkach odległych od siebie niczym galaktyki, a rzeczywistość, w jakiej żyjemy w tym nas upewnia: lekarze leczą nas według specjalności, podatki nie mają związku z odśnieżaniem drogi, którą jeździmy do pracy, obiad nijak się ma do wielkich ferm hodowlanych, a nowa bluzka do obskurnych fabryk gdzieś w Azji. Wszystko jest od siebie oddzielone, żyje osobno, bez związku....
....Świat umiera, a my nawet tego nie zauważamy. Nie zauważamy, że świat staje się zbiorem rzeczy i wydarzeń, martwą przestrzenią, w której poruszamy się samotni i zagubieni, miotani czyimiś decyzjami, zniewoleni niezrozumiałym fatum, poczuciem bycia igraszką wielkich sił historii czy przypadku. Nasza duchowość zanika albo staje się powierzchowna i rytualna. Albo po prostu stajemy się wyznawcami prostych sił – fizycznych, społecznych, ekonomicznych, które poruszają nami jakbyśmy byli zombie. I w takim świecie rzeczywiście jesteśmy zombie. Dlatego tęsknię do tamtego świata od imbryka....
.....Przyjrzyjmy się pewnemu momentowi w historii świata.

Jest to dzień, kiedy od nabrzeża portu Palos w Hiszpanii, 3 sierpnia 1492 roku, odbija nieduża karawela o nazwie „Santa Maria”. Dowodzi nią Krzysztof Kolumb. Świeci słońce, po nabrzeżu kręcą się jeszcze marynarze, a robotnicy portowi ładują na statek ostatnie skrzynie z prowiantem. Jest gorąco, ale wiejący z zachodu lekki wietrzyk, ratuje żegnające rodziny przed zasłabnięciem. Mewy przechadzają się uroczyście po rampie, uważnie śledząc poczynania człowieka.

Ten moment, który teraz widzimy poprzez czas, doprowadził do śmierci 56 milionów z blisko 60 milionów rdzennych Amerykanów. Ich populacja stanowiła wtedy około 10 procent całej ludności ziemi. Europejczycy nieświadomie przywieźli ze sobą śmiertelne prezenty – choroby i bakterie, na które rodowici mieszkańcy Ameryki nie byli odporni. Do tego doszło bezpardonowe niewolenie i zabijanie. Zagłada trwała lata i zmieniła kraj. Tam, gdzie kiedyś rosła fasola i kukurydza, ziemniaki i pomidory, na nawadnianych w wyrafinowany sposób polach uprawnych, wróciła dzika roślinność. Prawie sześćdziesiąt milionów hektarów uprawnej ziemi z biegiem lat zamieniło się w dżunglę.

Roślinność regenerując się, pochłonęła ogromne ilości dwutlenku węgla, przez co osłabł efekt cieplarniany. To zaś obniżyło globalną temperaturę Ziemi.

Jest to jedna z wielu naukowych hipotez wyjaśniających nastanie małej epoki lodowej w Europie, która pod koniec XVI wieku przyniosła długotrwałe ochłodzenie klimatu.

Mała epoka lodowa odmieniła gospodarkę Europy. W ciągu następnych dekad mroźne i długie zimy, chłodne lata i intensywne opady zmniejszyły wydajność tradycyjnych form rolnictwa. W Europie Zachodniej małe rodzinne gospodarstwa produkujące żywność na własne potrzeby, okazały się niewydajne. Nastąpiły fale głodu i konieczność specjalizacji produkcji. Anglia czy Holandia najbardziej dotknięte ochłodzeniem, nie mogąc wiązać swej gospodarki z rolnictwem, zaczęły rozwijać handel i przemysł. Zagrożenie sztormami skłoniło Holendrów do osuszania polderów i przekształcania stref podmokłych i płytkich stref morskich w ląd. Przesunięcie na południe zasięgu występowania dorsza, katastrofalne dla Skandynawii, okazało się korzystne dla Anglii i Holandii – dzięki temu państwa te zaczęły wyrastać na potęgi morskie i handlowe. Znaczące ochłodzenie szczególnie dotkliwie było odczuwane w krajach skandynawskich. Urwała się łączność z zieloną Grenlandią i Islandią, surowe zimy zmniejszyły zbiory i zapanowały lata głodu i niedostatku. Szwecja zwróciła więc łakomy wzrok na południe wdając się w wojny z Polską (zwłaszcza, że zamarzł Bałtyk, przez co łatwo było się przezeń przeprawić armii) i angażując się w wojnę trzydziestoletnią w Europie.

Wysiłki naukowców, próbujących lepiej rozumieć naszą rzeczywistość, ukazują ją jako wzajemnie spójną i gęsto powiązaną sieć wpływów. To już nie tylko słynny „efekt motyla”, który jak wiemy polega na tym, że minimalne zmiany w warunkach początkowych jakiegoś procesu, mogą dać w przyszłości kolosalne i nieobliczalne rezultaty, ale nieskończona ilość motyli i ich skrzydeł, ciągle w ruchu. Potężna fala życia, która wędruje poprzez czas.....

.....Jesteśmy wszyscy – my, rośliny zwierzęta, przedmioty – zanurzeni w jednej przestrzeni, którą rządzą prawa fizyczne. Ta wspólna przestrzeń ma swój kształt, a prawa fizyczne rzeźbią w niej niepoliczalną ilość form nieustannie do siebie nawiązujących. Nasz układ krwionośny przypomina systemy dorzeczy rzek, budowa liścia jest podobna do systemów ludzkiej komunikacji, ruch galaktyk – wir spływającej wody w naszych umywalkach. Rozwój społeczeństw – kolonie bakterii. Mikro i makroskala ukazuje nieskończony system podobieństw. Nasza mowa, myślenie, twórczość nie są czymś abstrakcyjnym i oderwanym od świata, ale kontynuacją na innym poziomie jego nieustannych procesów przemiany.....

...Piszę fikcję, ale nigdy nie jest to coś wyssanego z palca. Kiedy piszę, muszę wszystko czuć wewnątrz mnie samej. Muszę przepuścić przez siebie wszystkie istoty i przedmioty obecne w książce, wszystko, co ludzkie i poza ludzkie, żyjące i nieobdarzone życiem. Każdej rzeczy i osobie muszę przyjrzeć się z bliska, z największą powagą i uosobić je we mnie, spersonalizować.

Do tego właśnie służy mi czułość – czułość jest bowiem sztuką uosabiania, współodczuwania, a więc nieustannego odnajdowania podobieństw. Tworzenie opowieści jest niekończącym się ożywianiem, nadawaniem istnienia tym wszystkim okruchom świata, jakimi są ludzkie doświadczenia, przeżyte sytuacje, wspomnienia. Czułość personalizuje to wszystko, do czego się odnosi, pozwala dać temu głos, dać przestrzeń i czas do zaistnienia, i ekspresji. To czułość sprawia, że imbryk zaczyna mówić.Czułość jest tą najskromniejszą odmianą miłości. To ten jej rodzaj, który nie pojawia się w pismach ani w ewangeliach, nikt na nią nie przysięga, nikt się nie powołuje. Nie ma swoich emblematów ani symboli, nie prowadzi do zbrodni ani zazdrości.

Pojawia się tam, gdzie z uwagą i skupieniem zaglądamy w drugi byt, w to, co nie jest „ja”.

Czułość jest spontaniczna i bezinteresowna, wykracza daleko poza empatyczne współodczuwanie. Jest raczej świadomym, choć może trochę melancholijnym, współdzieleniem losu. Czułość jest głębokim przejęciem się drugim bytem, jego kruchością, niepowtarzalnością, jego nieodpornością na cierpienie i działanie czasu.

Czułość dostrzega między nami więzi, podobieństwa i tożsamości. Jest tym trybem patrzenia, które ukazuje świat jako żywy, żyjący, powiązany ze sobą, współpracujący, i od siebie współzależny.

...Kryzys klimatyczny i polityczny, w którym dzisiaj próbujemy się odnaleźć i któremu pragniemy się przeciwstawić, ratując świat, nie wziął się znikąd. Często zapominamy, że nie jest to jakieś fatum i zrządzenie losu, ale rezultat bardzo konkretnych posunięć i decyzji ekonomicznych, społecznych i światopoglądowych (w tym religijnych). Chciwość, brak szacunku do natury, egoizm, brak wyobraźni, niekończące się współzawodnictwo, brak odpowiedzialności sprowadziły świat do statusu przedmiotu, który można ciąć na kawałki, używać i niszczyć.

Dlatego wierzę, że muszę opowiadać tak, jakby świat był żywą, nieustannie stawającą się na naszych oczach jednością, a my jego – jednocześnie małą i potężną – częścią."

Swiatopoglad,stan odczuwania pani Tokarczuk jest mi bardzo bliski. To tak jakbym odnalazla swoja bratnia dusze. Nie ona jedna jest taka moja bratnia dusza. Jest ich wiele.Dzieki nim nie jestem samotna na tej planecie

Calosc przemowienia jest bardzo interesujaca i polecam ja z glebi serca

Ostatnio edytowany przez Luce (2019-12-08 11:28:52)

W przemowie p. Tokarczuk nie wyczulam zadnych pouczen. Natomiast w Twoim wpisie Meli tak. Nie mowmy sobie co mamy pisac i na co zwracac uwage. Piszmy po prostu,to co nam w duszy gra. Wedlug mnie tak zrobila p.Tokarczuk.
Nie obchodzi mnie kto  do jakiej grupy politycznej nalezy. Nie mam nigdy uprzedzen z tym zwiazanych. I jest mi obojetne ,kto mi jaka polityczna latke przypnie.

"Zamiast na kryzys klimatyczny,powinna ta pani zwrócić uwagę na kryzys środowiska-zaśmieconego i zatrutego."

A chocby Twoje powyzsze zdanie. Zawsze komus cos nie bedzie pasowalo. Napisala to co uwazala i podejrzewam ,ze nie jest obojetne jej zasmiecone srodowisko. Ktos ,kto pomaga np chorym dzieciom napisze ,ze p. Tokarczuk powinna zwrocic uwage na chore dzieci a inny na przepelnione schroniska a inni ,ze powinna to i tamto......i po co to ?

Ostatnio edytowany przez Luce (2019-12-08 15:02:08)

"Za porzucenie psa lub kota grozi teraz w Polsce kara pozbawienia wolności.

Według ostatniego badania przeprowadzonego przez Główny Inspektorat Weterynarii, pod koniec 2017 roku w polskich schroniskach przebywały 109 962 psy i 32 245 kotów, a bardzo duża część tych zwierząt została porzucona przez właścicieli w okresie wakacyjnym.
Dotychczas polskie prawo nie zajmowało się narastającym problemem bezdomności wśród zwierząt, ale nareszcie uległo to zmianie – właśnie zaostrzono przepisy i od teraz za porzucenie pupila nieodpowiedzialny właściciel może trafić za kratki.
Posiadanie jakiegokolwiek zwierzaka domowego to dosyć duża odpowiedzialność, której najwyraźniej nie powinien podejmować się każdy. Z opieką nad psem czy kotem wiąże się wiele obowiązków, ale w większości przypadków miłość pupila to wynagradza. Niestety niektórym to nie wystarczy, więc gdy nie radzą sobie z okołozwierzęcymi zadaniami, bezdusznie porzucają swoje czworonogi w lasach albo zostawiają je przy drodze. Ze strachu przed byciem ocenianymi zazwyczaj nie oddają pupili do schronisk, co może narażać je na ogromne niebezpieczeństwo.

Prowadzone od kilku lat kampanie społeczne, których celem jest zwiększenie świadomości dotyczącej odpowiedzialności, z jaką wiąże się przygarnięcie zwierzaka, nie przynoszą pożądanych efektów, a ludzie nadal na potęgę pozbywają się swoich pupili.

Skoro kampanie społeczne i ponure statystyki dotyczące bezdomności zwierząt w Polsce nie wykonały swojego zadania, może zaostrzenie przepisów prawa skłoni ludzi do podejmowania odpowiedzialnych decyzji.

Od teraz za porzucenie zwierzęcia grozi bowiem nawet do 5 lat pozbawienia wolności i kara finansowa w wysokości do 100 tysięcy złotych, której cała kwota będzie przekazana na działalność na rzecz zwierzaków. I nie będzie tu miał znaczenia powód pozbycia się pupila – niezależnie od tego, czy zwierzę jest agresywne, ktoś z domowników okazał się alergikiem, czy tresura przerasta właściciela, jego obowiązkiem jest rozwiązanie sprawy w taki sposób, by niewinne stworzenie nie płaciły za jego błędy."

https://www.focus.pl/artykul/polska-kar … 9WCG1QTL0k

Mam troche klopot z Berta. Od trzech dni zachowuje sie tak jakby ja cos bolalo. Srodki przeciwbolowe tylko troche ja uspokajaja. Po kilku godzinach wszystko mija i Berta jest jak zwykle ruchliwa ,chetna do  zabawy. Dzisiaj odkrylam ,ze na jej brzuchu sa malutkie czerwone krostki i skora jest zaczerwieniona. Usiadlam do internetu i wyglada to na atopowe zapalenie skory albo jakas alergie. To pierwsze moze byc wywolane tym silnym antybiotykiem ,ktory brala latem. Bylo tego duzo bo kuracja byla dwa razy. Jeden ze skladnikow tego antybiotyku uczula i jest w spisie tych lekow uczulajacych. Te krostki widzialam juz wczesniej i lekko zaczerwieniony brzuch. Z racji ,ze Berta jest blondynka to skore ma blado rozowa. Dlatego wszelkie zaczerwienienia swietnie widac. To sie pojawialo nagle i szybko znikalo. Teraz trzyma ja dluzej.
Natomiast ta jej panika i dyszenie,moze swiadczyc ,ze alergia lub atopia moze siegac drog oddechowych. Cholerka ,naczytalam sie i teraz sama panikuje.
Jutro jestem w zwierzyncu i troche sie poradze kolezanki ale trzeba isc do mojego weta. Jeszcze jakbym miala krotki filmik z tego jak ona potwornie dyszy i cala sie trzesie,to byloby co pokazac wetowi. We wrzesniu bylo podobnie ale jak poszlam z nia do weta to wszelkie objawy znikly. Przebadal ja i powiedzial ,ze wszystko jest w porzadku.
To tak jak z ludzmi. Sa osoby chore na serce ale ekg nie wykazuje bo badanie trzeba zrobic wlasnie w momencie zlej pracy serca.
No nic,trzeba sie postarac o cos odczulajacego . Poprosze jeszcze o badanie krwi . Ech.....ciezko pomoc ,bo zwierzak nie powie,trzeba tylko dobrze obserwowac.

W zwierzyncu mamy pieska z atopowym zapaleniem skory. Teraz jest o wiele lepiej. Jej poprzedni wlasciciele (pseudo  hodowcy)szpikowali ja lekami,zeby dostala cieczke. Miala byc suka rozrodowa,dali za nia sporo kasy i liczyli ,ze zwroci sie im z nawiazka. Pies wylysial,zrobil sie z niej szkielet i wszystkie organy wewnetrzne uszkodzone. Psa oddali do uspienia. Mala Emi jest u nas dzieki wetowi. Rozrabiara z niej straszna Pogodna psineczka i bardzo kochana. Nie wyglada super ale juz ma siersc,rzadka ale ma . Zaczerwienienia i krostki prawie znikly. Ale to dzieki kapielom w roznych ziolowych specyfikach. Emi nie moze miec zadnego kontaktu z chemia. I o dziwo,z ta skora poprawilo jej sie po specjalnej dla psow ,wegetarianskiej karmie. Zaden pies tego nie chce jesc a Emi je to bardzo chetnie. Naturalnie nie jest tylko na karmie wegetarianskiej

No tak mnie dzisiaj wzielo o chorobach zwierzakow. Berta spala dobrze i juz spi. Miejmy nadzieje ,ze to najgorsze minelo . Ale trzeba dzialac bo to wroci

Swieta za pasem. Ruszyly rozne apele dotyczace zywych prezentow pod choinke . Zapewne znowu jakies biedne stworzenia wyladuja na ulicy Moze nowe zaostrzone prawo adopcyjne ,zredukuje ludzka nieodpowiedzialnosc.
Sa schroniska,ktore w czasie przedswiatecznym wstrzymuje adopcje :

https://www.tvn24.pl/wiadomosci-z-kraju … 01310.html

Wszystkim zycze przedswiatecznego dobrego nastroju

Meli karme nie zmieniam. Ma ja od 3 lat . Doszla tez inna ale to dawno. Te jej problemy zaczely sie od tego lata. Karme mam z Vet Concept i 5 E. To sa bardzo dobre karmy. Je tez od nich suche mieso . Nigdy nie miala z nimi problemu. Dzisiaj ma juz czysty ,blado rozowy brzuch. Pojde do mojego weta jak znowu bedzie miala ten nawrot. Oby to nie byl weekend Bo bez objawow ciezko jest im rozeznac sie w chorobie. No,zobaczymy....

Podpiszcie,proszę petycję o zakazie handlu zwierzętami w internecie

https://help.four-paws.org/de-DE/der-on … HG15U35FNU

Luce...lewą nogą wstałaś?

Kupę lat temu,mój wet mówił,że sucha karma dla psów,to zabójstwo...teraz mówią,że dla kotów też.
Składy karm producenci zmieniają,widzę to sama po kociej karmie-niby to samo zawsze,ale niektóre puszki muszę wyrzucić,bo kot nie tyka.

Wyszukałam Ci jeszcze test na suche karmy,może dostaniesz gdzieś próbki dla Berty?...

https://www.vergleich.org/hundetrockenf … medium=cpc

Jak bylam w porze obiadowej na spacerku z Berta ,to spotkalam mojego weta sasiada. Opowiedzialam mu co sie dzialo z Berta ale dzisiaj juz znaku nie ma po tych krostach.Jest tylko lekkie zaczerwienienie. Zrobimy jej kilka badan. Obejrzal ja i sluchal mnie dosc dlugo bo ja zanim wszystko opowiem i to po niemiecku...trzeba miec cierpliwosc ,zeby mnie sluchac;) Przyznal ,ze prawdopodobnie to alergia. Ja jeszcze chce zrobic jej badania na te wszystkie poludniowe chorobska ,bakterie,bo nic nie wiadomo. On mowi ,ze nie trzeba ale dla mojego spokoju chce to zrobic.

Na koniec cos przyjemniejszego i zabawniejszego. Na moj ogrod wpadl ten maly bulterier od sasiadki,za nim pies sasiadow Luis i moja Berta byla wniebowzieta. Szalala po ogrodzie ze szczeniakiem. Ale on juz nie taki maly. Rosnie jak na drozdzach,taka klucha ale wysportowana Luis to juz starszy pan i nie chce sie bawic w taki sposob. Lubi mi wszystko obsikiwac i na moim ogrodzie sie nie lubimy Na zewnatrz przygodzi do mnie na glaskanko . Dzisiaj w drodze wyjatku pozwolilam mu obsikac moj zywoplot    Maly bulterier zobaczyl mojego Koru. Teraz zima kocur podwoil swoje rozmiary. Kot byl spokojny ale maly zapiszczal i uciekl przez plot w ktorym utknal Smialismy sie z malego bohatera. Oby takie bohaterstwo zostalo mu do konca(z racji jego rasy) Pozniej dowiedzialam sie ze maly dostal kiedys po nosie od rudego kota ,ktory czasami i u nas bywa. Wszystko zostaje miedzy sasiadami. A Luis nigdy nawet nie spojrzy na moje koty. Udaje ,ze ich nie widzi. To bardzo lagodny pies ,tylko z tym zalatwianiem sie na moim ogrodzie to przegina 

Dobranoc

Ostatnio edytowany przez Luce (2019-12-10 22:37:09)

Tak Nemo,tak wlasnie jest. Mnie juz wielokrotnie przepraszala jego rodzina ,za to obsikiwanie i neistety kupkanie. On przeskakuje ich wysokie ogrodzenie. Ja mowie,ze to jeszcze nie koniec swiata. Sasiedzi to mlodzi ludzie z trojka dzieci. Moja Berta uwielbia te dzieci i z wzajemnoscia. Na szczescie Luis nie jest zazdrosny. To wyjatkowy pies jesli chodzi o ludzka rodzine. Pilnuje ich jak oka w glowie. Sasiadow mam sympatycznych i te psie nawyki nie zepsuja nam dobrych stosunkow sasiedzkich

To niech sobie Luis kupka i znaczy u siebie    Maja wielki ogrod,wiec starczy miejsca na jego kupkanie.
Wlasnie zabezpieczylam ta dziure w zywoplocie z tuji.Teraz Luis sie bardzo zdziwi  Mi wystarcza "bomby" Berty.

Dzisiaj bylam sama w zwierzyncu. Psiaki nie chca wychodzic na dwor,chociaz pogoda psia No wlasnie,dlaczego mowimy na zla pogode ,ze to psia pogoda. A z drugiej strony mowimy ,ze taka pogoda ,ze psa by sie nie wyrzucilo czy cos w tym rodzaju. Albo pogoda pod psem. Trzeba by poszukac skad te powiedzenia z dodatkiem psa

U mnie wieje i zimno ale temperatury dodatnie. Sniegu nie ma. Gdzies tam hen bieli sie jak na grudzien przystalo a u nas nic. Dokarmiamy ptaki i w karmikach od jakiegos czasu pojawiaja sie sojki i zieby. Kiedys ich nie odroznialam ,teraz tak. To piekne ,nasze rodzime kolorowe ptaki. Czasami sie mowi,ze ktos sie wybiera jak sojka za morze. Czyli,zbiera sie do lotu ale jednak zostaje i zimuje u nas .Prawda jest taka ,ze nasze rodzime sojki nie emigruja,natomiast przylatuja do nas z polnocy i zimuja u nas .Sa rowniez wiosna.  Tak sobie pomyslalam,ze wszystko co zyje ,woli wracac w swoje rodzime strony. Ptaki wracaja na surowa polnoc. A ptactwo z poludnia wraca w swoje strony tez bardziej  na polnoc. Wracaja do swojego domu...jak my. Ludzie tez mieszkaja w niesamowitych zakatkach swiata. I pomimo ciezkich tam warunkow ,nie tylko atmosferycznych czuja sie u siebie.

Mialam o zwierzyncu popisac ale gdzies sobie poemigrowalam z ptakami 
Dzisiaj obserwowalam nasze pawie. Wlasciciele dobudowali czesc domu. W trakcie robot ,pawie byly tak ciekawe wszystkiego,ze chetnie wlazily lub sfruwaly na teren budowy. W dachu sa okna i pawie caly czas zagladaly do wewnatrz. One by chetnie weszly do wewnatrz. Teraz wszystko wrocilo do normy. Robotnicy sobie poszli,wnetrze zostalo urzadzone i teraz zagladaja z wieksza ciekawoscia. Ciagle slychac jak chodza po dachu