Gdybym był młodszy
Adam Asnyk

Gdybym był młodszy, dziewczyno,

Gdybym był młodszy!

Piłbym, ach, wtenczas nie wino,

Lecz spojrzeń twoich najsłodszy

Nektar, dziewczyno!



Ty byś mnie kochała,

Jasny aniele...

Na tę myśl pierś mi zadrżała,

Bo widzę szczęścia za wiele,

Gdybyś kochała!



Gwiazd bym nie szukał na niebie

Ani miesiąca,

Ale bym patrzał na ciebie,

Boś więcej promieniejąca

Od gwiazd na niebie!



Wzgardziłbym słońca jasnością

I wiosny tchnieniem,

A żyłbym twoją miłością,

Boś ty jest moim natchnieniem

I słońc jasnością.



Ale już jestem ze stary,

Bym mógł, dzieweczko,

Zażądać serca ofiary,

Więc bawię tylko piosneczką,

Bom już za stary!



Uciekam od ciebie z dala,

Motylu złoty!

Bo duma mi nie pozwala

Cierpieć, więc pełen tęsknoty

Uciekam z dala.



Śmieję się i piję wino

Mieszane z łzami,

I patrzę, piękna dziewczyno,

W swą przeszłość pokrytą mgłami,

I pije wino...

Bez ciebie moja miłość
Wiesław Malicki

Bez ciebie moja miłość żyłaby z kim się da

Wypruwała z siebie żyły dla połowy szczęścia

Smak sutek byłby dla mnie gorzki

skóra przeźroczysta



Gdy jak embrion zwinięta

zasypiasz u mego boku

jesteś jak zamysł wiersza

jak ostatni na drzewie liść



Od progu twoich oczu

boso idę

Wisława Szymborska

NIENAWIŚĆ

Spójrzcie, jak wciąż sprawna,
Jak dobrze się trzyma
w naszym stuleciu nienawiść.
Jak lekko bierze wysokie przeszkody.
Jakie to łatwe dla niej - skoczyć, dopaść.

Nie jest jak inne uczucia.
Starsza i młodsza od nich równocześnie.
Sama rodzi przyczyny, które ją budzą do życia.
Jeśli zasypia, to nigdy snem wiecznym.

Religia nie religia -
byle przyklęknąć na starcie.
Ojczyzna nie ojczyzna -
byle się zerwać do biegu.
Niezła i sprawiedliwość na początek.
Potem już pędzi sama.
Nienawiść. Nienawiść.
Twarz jej wykrzywia grymas
ekstazy miłosnej.

Ach, te inne uczucia -
cherlawe i ślamazarne.
Od kiedy to braterstwo
może liczyć na tłumy?
Współczucie czy kiedykolwiek
pierwsze dobiło do mety?
Porywa tylko ona, która swoje wie.

Zdolna, pojętna, bardzo pracowita.
Czy trzeba mówić ile ułożyła pieśni.
Ile stronic historii ponumerowała.
Ila dywanów z ludzi porozpościerała
na ilu placach, stadionach.

Nie okłamujmy się:
potrafi tworzyć piętno.
Wspaniałe są jej łuny czarną nocą.
Świetne kłęby wybuchów o różanym świcie.
Trudno odmówić patosu ruinom
i rubasznego humoru
krzepko sterczącej nad nimi kolumnie.

Jest mistrzynią kontrastu
między łoskotem a ciszą,
między czerwoną krwią a białym śniegiem.
A nade wszystko nigdy jej nie nudzi
motyw schludnego oprawcy
nad splugawioną ofiarą.

Do nowych zadań w każdej chwili gotowa.
Jeżeli musi poczekać, poczeka.
Mówią, że ślepa. Ślepa?
Ma bystre oczy snajpera
i śmiało patrzy w przyszłość
- ona jedna.

" Miłość nie ma być wyścigiem,
ciągłym strachem, że się nie wystarcza,
albo zrobi się coś nie tak.
Miłość ma uspokajać, dć oparcie.
Motywować, a nie bezmyślnie krytykować.
Wymagać, ale też dć wiele w zamian.
Uskrzydlać. Uszczęśliwiać.
Sprawiać, że wszystko wydaje się możliwe.
Poprawiać humor w ciężkich chwilach.
I ta miłość to nie tylko momenty
pękające od emocji, ale także spokój.
Pocałunek na dobranoc i dzień dobry.
Wspólne posiłki. Wyjście do sklepu
i dyskusje o tym,
kto wymyśli co dziś będzie na obiad.
Poranne przyniesienie kawy do łóżka.
Troska w chorobie,
martwienie się o siebie nawzajem.
Nawet te chwile, kiedy panuje cisza
i oboje osobno czymś się zajmujemy,
bo one też są potrzebne.
Miłość to wybór.
Jasne, namiętność też się liczy,
bo bez odpowiedniego dopasowania
ciężko jest zbudować jakikolwiek związek.
Ale to nie wszystko.
Kiedyś przeczytałam, że
"kochać to znaczy chcieć być czyimś dobrem".
I chyba nie ma bardziej trafnej definicji.
Być czyimś dobrem, spokojem,
chwilą wytchnienia.
Sprawiać, żeby życie we dwójkę
było chociaż trochę przyjemniejsze niż samemu.
Przywoływać uśmiech na ukochanej twarzy,
nawet jeśli potrzeba do tego czegoś tak prostego
jak zaparzenie herbaty,
bo najbardziej liczą się wszystkie te maleńkie rzeczy,
które robimy dla tych, których kochamy."


... znalezione w necie...

Przypowieść, o tym, czy warto   obrażać i zachowywać urazy.
Uczeń zapytał nauczyciela:
- Jesteś taki mądry.
Zawsze masz  dobry nastrój, nigdy nie bywasz zły.
Pomóż mi też takim być.
Nauczyciel zgodził się i poprosił ucznia żeby przyniósł ziemniaki i przezroczystą torbę.
Kiedy uczeń spełnił żądanie Mistrza,  ten powiedział :
- Jeśli się na kogoś zdenerwujesz lub będziesz żywił urazę,  weź ziemniaka. Z jednej jego strony napisz swoje imię, a z drugiej imię osoby, z którą doszło do konfliktu potem włóż ziemniaka do torby.
- I to wszystko? - zapytał zdumiony uczeń.
- Nie - odpowiedział nauczyciel.
Tę torbę należy zawsze nosić przy sobie  za każdym razem, gdy kogoś obrazisz, włóż do niej kolejnego ziemniaka.
Uczeń się zgodził.
Od tej rozmowy minęło trochę czasu.
Torba ucznia zapełniła się ziemniakami  stała się  dość ciężka.
Noszenie jej przy sobie   było bardzo niewygodne.
Ponadto ziemniaki, które uczeń włożył na samym początku, zaczęły się psuć. Pokryły się śliską, paskudną powłoką  i zaczęły wydzielać ostry, nieprzyjemny zapach.
Uczeń podszedł do nauczyciela i powiedział:
- Mistrzu ja nie mogę ciągle
nosić  torby przy sobie.
Po pierwsze  jest zbyt ciężka, a po drugie ziemniaki zepsuły się i śmierdzą. Zaproponuj mi coś innego.
Na to Mistrz odpowiedział:  - Posłuchaj...
-To samo dzieje się w Twoim ciele.
Kiedy  jesteś na kogoś zły, obrażony w twojej duszy pojawia  się ciężki kamień.  Ty tego  nie  zauważasz, ale on  staje się coraz cięższy i zaczyna na Ciebie wpływać... Twoje zachowania z czasem zamieniają się w przyzwyczajenia, przyzwyczajenia w nawyki, а nawyki  stają się częścią Twojego charakteru. Tak stopniowo Twoja dusza zaczyna cuchnąć, jak te ziemniaki w torbie.
Dałem tobie  możliwość obserwowania tego  procesu z zewnątrz.
Dlatego zapamiętaj- kontynuował Mistrz.
Kiedy za każdym razem,  zdecydujesz się kogokolwiek obrazić czy odwrotnie zachować urazę, zastanów się, czy chcesz dźwigać taki ciężar przez całe życie.
Życzę Wszystkim Zdrowia
Michał Tombak

Kiedyś mędrzec szedł drogą, podziwiał piękno świata i cieszył się życiem. Nagle zauważył nieszczęśliwego mężczyznę, zgarbionego pod przytłaczającym go ciężarem.
- Dlaczego skazujesz się na takie cierpienia? - zapytał mędrzec.
-Cierpię za szczęście moich dzieci i wnuków - odpowiedział mężczyzna. Mój pradziadek cierpiał całe życie za szczęście swojego dziadka, mój dziadek cierpiał za szczęście mojego ojca, mój ojciec cierpiał za moje szczęście, i ja też będę cierpiał przez całe życie, aby moje dzieci i wnuki były szczęśliwe.
- Czy przynajmniej ktoś z twoich przodków był szczęśliwy? - zapytał mędrzec.
- Nie, ale moje dzieci i wnuki na pewno będą szczęśliwe! - odpowiedział nieszczęśnik.
- Posłuchaj uważnie- powiedział mędrzec- analfabeta czytać ciebie nie nauczy, a mysz nigdy nie złowi orła.
Najpierw sam naucz się być szczęśliwym, a wtedy zrozumiesz, jak uszczęśliwić swoje dzieci i wnuki!
                 *   *   *
   
    Bóg z gliny wylepił człowieka i pozostał mu jeszcze kawałek gliny.
-A czy z tego kawałka możesz ulepić mi szczęście? - zapytał człowiek.
Na to Bóg nic nie odpowiedział, tylko włożył człowiekowi w dłoń niezużyty kawałek gliny.

Z netu.

Ostatnio edytowany przez Luce (2021-01-01 23:05:38)

Konfucjusz – chiński filozof, twórca konfucjanizmu. Konfucjusz nie pozostawił pism – jego nauczanie zebrano w księdze Dialogi konfucjańskie.
Głównym tematem rozważań było codzienne życie ludzi i stabilność społeczeństwa
Jego lekcje są łatwe do zrozumienia dla każdego - i prawdopodobnie dlatego tak skutecznie inspirują:
*Szlachetny człowiek stawia sobie wymagania, niski stawia wymagania innym.
                   *     *       *
*Nie jestem zdenerwowany, jeśli ludzie mnie nie rozumieją - jestem zdenerwowany, jeśli nie rozumiem ludzi.
*We wszystkim jest piękno, ale nie każdemu dane jest to zobaczyć
.*Jeśli nienawidzisz, zostałeś pokonany.
*Doradzamy w kroplach, ale rozprowadzamy w wiadrach.
*Ludzie w starożytności nie lubili dużo mówić. Uważali za wstyd, że nie nadążają za własnymi słowami.
*Trzy rzeczy nigdy nie wrócą - czas, słowo, okazja. Dlatego: nie trać czasu, wybieraj słowa, nie przegap okazji.
*Wybierz pracę, którą lubisz, a nie będziesz musiał pracować ani jednego dnia w swoim życiu.
*Do wiedzy prowadzą trzy ścieżki: ścieżka refleksji jest ścieżką najszlachetniejszą, ścieżka naśladowania jest ścieżką najłatwiejszą, a ścieżka doświadczenia jest ścieżką najbardziej gorzką.
*Przyszło nieszczęście - człowiek go urodził, przyszło szczęście - człowiek go wychował.
*Zanim się zemścisz, wykop dwa groby.
*Klejnotu nie można wypolerować bez pocierania. Podobnie człowiek nie może odnieść sukcesu bez wystarczającej liczby trudnych prób.
*Szczęście jest wtedy, gdy jesteś zrozumiany, wielkie szczęście jest, gdy jesteś kochany, prawdziwe szczęście jest wtedy, gdy kochasz."

„Noszę w sobie spokój,
w sobie samym noszę
siły, które dają mi moc.
Pragnę, by wypełniło mnie
ciepło tych sił,
chcę, by przeniknęła mnie
Moc mojej woli.
I chcę czuć,
jak spokój rozlewa się
w całej mej istocie,
kiedy zbieram się,
by znaleźć w sobie
spokój jako moc-
przez potęgę mojego dążenia.”

- „Droga do Wtajemniczenia”, Rudolf Steiner

Coś o pierwszej miłości czyli wszyscy ludzie są rewolucjonistami

Marek Młodziejewski

Dla mnie prawdziwa rewolucja
zaczyna się w maju
lecz nie w te deszczowe dni
od których trzeszczą
tonące w smutku domy
tylko wtedy gdy
słońce całkowicie rozbiera się
ze swych purytańskich strojów świtu
pomagając niechcący zakochanym parom
trafić we wszystkie ustronne miejsca
tak dziwnie znane z opowieści
okrytych pajęczą smugą tajemnicy
i pełnią kuszącego nektaru
do których idzie się krętą ścieżką
z drżącym sercem
zaciśniętym mocno
w wilgotnych dłoniach
o zapachu ciała
i mocy młodości
zatopionej w blask
barykady chmur

Ja ciebie kocham
Adam Asnyk

Ja ciebie kocham! Ach te słowa
Tak dziwnie w moim sercu brzmią.
Miałażby wrócić wiosna nowa?
I zbudzić kwiaty co w nim śpią?
Miałbym w miłości cud uwierzyć,
Jak Łazarz z grobu mego wstać?
Młodzieńczy, dawny kształt odświeżyć,
Z rąk twoich nowe życie brać?



Ja ciebie kocham? Czyż być może?
Czyż mnie nie zwodzi złudzeń moc?
Ach nie! bo jasną widzę zorzę
I pierzchającą widzę noc!
I wszystko we mnie inne, świeże,
Zwątpienia w sercu stopniał lód,
I znowu pragnę — kocham — wierzę —
Wierzę w miłości wieczny cud!


Ja ciebie kocham! Świat się zmienia,
Zakwita szczęściem od tych słów,
I tak jak w pierwszych dniach stworzenia
Przybiera ślubną szatę znów!
A dusza skrzydła znów dostaje,
Już jej nie ściga ziemski żal —
I w elizejskie leci gaje —
I tonie pośród światła fal!

To jest Miłość...

Z poematu ludu Thai


Cóż dam ci jako porękę mej miłości?
Tkanina spłowieć może na słońcu,
Gitara połamać się może.
Uncja srebra ciebie nie warta,
A na talent srebra mnie nie stać.
Weź tedy, moja najmilsza, tą gitarę z brązu,
A patrząc na nią będziesz myśleć o mnie,
Łatwiej też rozpoznać się zdołamy.
Przechowuj ją troskliwie.
Zabawiaj nią twe dziecko, gdy zapłacze.
Przywiąż ją do uzdy konia,
Żeby zabrać ją ze sobą, jeśli umrzesz
I ulecisz do nieba jak złocisty motyl.
Skoro nie możemy pobrać się latem,
Cierpliwie oczekujmy nadejścia zimy.
Skoro nie możemy pobrać się za młodu,
Czekajmy, aż zostaniesz wdową.
Gdybyś nawet dwakroć i trzykroć owdowiała,
Z szyją od trosk pomarszczoną,
Piękniejsza będziesz dla mnie niż młoda dziewczyna
O licach bardziej różowych niż niegdyś,
Zwinna jak za czasów twej młodości.
Nie dopuść, aby betel zwiądł w twoim koszyku,
Nie pogub listów moich, przechodząc przez wioski.
Nie zapomnij mnie nigdy, choć byś się dziewięć razy narodziła
Żyjąc wśród obcych, z dala od twej wsi rodzinnej.