Aneks do raportu o likwidacji WSI.

„Już 10 kwietnia Komorowski buszował po biurach i czytał aneks- powiedział Wojciech Sumliński w rozmowie z Radiem Wnet.- Dlatego nie chce podać daty, bo to byłaby dla niego kompromitacja.”

Sam prezydent Komorowski nie mógł się zdecydować, kiedy z aneksem zdołał się zapoznać i czy w ogóle widział go na oczy. Podczas słynnego przesłuchania w Pałacu Namiestnikowskim, nagranego telefonem komórkowym przez Michała Rachonia w grudniu 2014 r., na pytanie red. Sumlińskiego, prezydent Komorowski oświadczył pod przysięgą, że „prawdopodobnie czytał aneks do raportu WSI”. Stan prezydenckiej pamięci nie poprawił się do marca 2015 r., kiedy to w wywiadzie z red. Moniką Olejnik, powiedział, że sama informacja czy czytał aneks objęta jest tajemnicą, ale pani redaktor może się przecież domyślić. Czego miała się domyślić pani redaktor, podobno zdekonspirowana przez śp. prezydenta Kaczyńskiego jej rzekomym pseudonimem operacyjnym, mającym mieć swoje źródło w aneksie? Tego już prezydent Komorowski nie wyjaśnił.

Nie do końca było jasne, z jakich powodów liczący 886 stron aneks nie został opublikowany przez śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego. W jednym z wywiadów prasowych pojawiła się wypowiedź byłej głowy państwa, że autor, min. Antonii Macierewicz „czasami formułuje tezy zbyt daleko idące w stosunku do faktów, którymi dysponuje.” Czy to wystarczyło, żeby jeden z najsłynniejszych w Polsce dokumentów nie został przez prezydenta Kaczyńskiego odtajniony? Wieść gminna niesie, że w 2010 roku istniała ogromna pokusa wykorzystania w kampanii prezydenckiej ekskluzywnej wiedzy, jaka znajduje się w aneksie, tym bardziej, że kontrkandydatem śp. prezydenta Kaczyńskiego miał być jeden z przypuszczalnych bohaterów tego dokumentu, czyli Bronisław Komorowski.


Obserwując ostatnie poczynania ośrodka prezydenckiego, próby emancypacji ze swojego środowiska politycznego i jednoczesnego wejścia w komitywę ze środowiskami, stanowiącymi trzon pookrągłostołowych przemian w Polsce, należy postawić pytanie o aktualne źródła prezydenckiej mocy. Czy i tym razem nadgorliwi doradcy nie mogli oprzeć się pokusie użycia „księgi tajemniczej”, celem osiągnięcia przełożenia na trzymające władzę grupy, do tej pory niechętne prezydentowi Dudzie? Czy samo zawetowanie ustaw sądowych wystarczyło, żeby z ust wybitnych osobistości świata prawniczego i politycznego III RP zaczęły płynąć strumienie pochwał, zachwytów, komplementów i westchnień?

Już kilka miesięcy po objęciu urzędu, w październiku 2015 r. prezydent Duda unikał zajęcia jednoznacznego stanowiska w tej sprawie. W wywiadzie dla stacji TVN24 stwierdził, że:

"Ja w tym zakresie wobec moich rodaków do niczego się nie zobowiązałem, oni mieli inne sprawy do mnie, natomiast tę kwestię oczywiście rozważę jako prezydent RP."

Do dziś zarówno bezpośrednie otoczenie głowy państwa, jak i sam prezydent nabierają wody w usta i nie chcą nawet potwierdzić, czy ten dokument nadal fizycznie istnieje i czy znajduje się w dyspozycji głowy państwa. W wywiadzie dla portalu wPolityce.pl z sierpnia 2015 r. minister Paweł Soloch, szef BBN’u, oświadczył:

„Według informacji, które dostałem formalnie z archiwum – w kancelarii tajnej nie ma aneksu, o który panowie pytają. Nie ma go na terenie Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Poinformowałem o tym prezydenta i to wszystko, co w tej sprawie mogę na tę chwilę powiedzieć.”

Mija 10 lat od likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych a my nadal nie wiemy, kto tak naprawdę opisany jest na kartach obszernego dodatku do raportu z ich likwidacji. Obydwa dokumenty liczą o 200 stron więcej niż „Trylogia” Henryka Sienkiewicza. A zatem interesujących historii i postaci z pewnością przewija się tam wiele: setki krwistych bohaterów i krwawych przygód, niezliczonych wątków, perypetii i wydarzeń. O aferach, przekrętach, zabójstwach i zdradach nie wspominając.

Dziesięciolecie to dobra okazja. Miejmy nadzieję, że ta współczesna epopeja o losach III Rzeczpospolitej nie przepadła na dobre i już w tym roku, np. w ramach prezentu pod choinkę, będziemy mogli cieszyć się unikalną literaturą faktu z historii najnowszej naszego kraju.

Opublikowanie niewiele da...przed samym opublikowanie należałoby delikwentów aresztować,by nie zwiali...

Prezydent Andrzej Duda podtrzymał zapewnienie, że w ciągu dwóch miesięcy od zawetowania ustaw o reformie sądownictwa, przedstawi własne rozwiązania. Prezydent mówił o tym w radiowej Jedynce. Zapewniał, że prace nad ustawami w Kancelarii Prezydenta trwają.

http://www.tvp.info/33744806/prezydent- … h-miesiecy

ciekawam,co takiego wymisli...

jakby tym bezczelnym hipokrytom naplul w gebe to i tak powiedza ze deszcz pada....

miliony ludzi zmusili do wyjazdu z  kraju,zeby zarobili dla siebie i swoich rodzin na chleb...
matki zostawily dzieci,ojcowie rodziny...ile przy tym tych mniejszych i wiekszych tragedii w zwiazku z tym powstalo to zadnej z tych swin przy korycie nie obchodzi...oni mieli i maja sie nadal dobrze!
co nakradli do wlasnej kieszeni to ich!
w dodatku maja poparcie i Brukseli i Berlina!
Pis nie ma latwo od samego poczatku,w dodatku ten Dudus...pokazal prawdziwe oblicze...
nie widze w rozowych kolorach przyszlosci w tym kontekscie przyszlosci w PL...
z tego na co sie zanosi ani w Brukseli,ani w Berlinie nic sie nie zmieni...dalej beda prostowac banany i ogorki,mowiac z przekonaniem ze marchew to owoc...

http://www.tvp.info/33753280/burza-po-s … z-holandia

Węgry zawiesiły stosunki dyplomatyczne z Holandią. Działanie Budapesztu jest odpowiedzią na obraźliwe słowa ustępującego holenderskiego ambasadora Gajusa Scheltema, który porównał węgierski rząd Victora Orbana do islamskich dżihadystów z ISIS.

brawo Wegry!
tak to sie robi!

to ze maja swoich wielbicieli to chyba proste?
malo  trolli zatrudnili w necie?
nie wiem ile Kopaczowa im placila,ale przy czytaniu komentarzy pod artykulami widac jak na dloni ze ciezko pracuja

Politycy w programie „Woronicza 17” dyskutowali m.in. o piątkowym antypolskim wystąpieniu prezydenta Francji Emmanuela Macrona w Bułgarii. Macron komentując sprzeciw Polski wobec zaostrzenia dyrektywy dotyczącej pracowników delegowanych, ocenił, iż Polska stawia się „na marginesie.” – Polska nie definiuje dzisiaj przyszłości Europy i nie będzie definiować Europy jutra – oświadczył Macron.

Jarosław Porwich (Kukiz'15) mówił, że prezydent Macron próbuje szukać tematu zastępczego, po to żeby przykryć wewnętrzne problemy Francji. – Przypomnę, że od dwóch lat we Francji jest stan wyjątkowy, problemy z imigrantami, terroryzmem, zaczynające się problemy gospodarcze i problemy społeczne – powiedział Porwich.

W piątek premier Beata Szydło powiedziała portalowi wPolityce.pl, że doradza prezydentowi Francji, żeby zajął się sprawami swojego kraju i że o przyszłości Europy nie będzie decydował prezydent Francji, tylko wszyscy członkowie wspólnoty. Podkreśliła przy tym, że Polska „ani nie jest izolowana w Europie, ani nie jest z nikim skonfliktowana”, natomiast „broni swoich praw i swoich racji, tak jak wszystkie pozostałe kraje europejskie”.

http://www.tvp.info/33754541/nie-bedzie … nt-francji

grzeczny chloptas,slucha sie mamusiek...obu!

od 2 lat we Francji panuje stan wyjatkowy,a on sie czepil PL!

a feeeeeeeeee!

mam nadzieje ze ten papiez doczeka sie sprawiedliwosci za swojego zywota....
im szybciej,tym lepiej dla wszystkich!

Wakacje z agentem”. Tą aferą żyła cała Polska
Ta publikacja pokazywała, jak dalece elity wywodzące się jeszcze z czasów PRL-u są uwikłane w różnego rodzaju dziwne kontakty ze służbami dawnego Związku Radzieckiego – powiedział w rozmowie z portalem tvp.info Jacek Łęski, współautor opublikowanego 20 lat temu artykułu „Wakacje z agentem”.Artykuł ukazał się 24 sierpnia 1997 roku w nieistniejącym już dzienniku „Życie”. W tej i w serii kolejnych publikacji dziennikarze napisali o wczasach Aleksandra Kwaśniewskiego z rosyjskim szpiegiem Władimirem Ałganowem w pensjonacie „Rybitwa” na terenie Centralnego Ośrodka Sportu we Władysławowie-Cetniewie w 1994 roku.

Aleksander Kwaśniewski, w 1994 r. przewodniczący Klubu Parlamentarnego SLD, w chwili publikacji artykułu był już prezydentem. Nazwał publikację stekiem bzdur i zapewnił, że nigdy nie spotykał się z Ałganowem. W odpowiedzi „Życie” opublikowało serię zdjęć przedstawiających prezydenta z radzieckim szpiegiem.

W odpowiedzi Kwaśniewski pozwał „Życie” do sądu. Argumentował, że nie mógł przebywać 12 sierpnia 1994 r. we Władysławowie-Cetniewie, bo tego dnia przyjmował w stolicy delegację parlamentarzystów z Tajlandii.

http://www.tvp.info/33762916/wakacje-z- … ala-polska

pozostalosci po tych agentach wlasnie klada sie tam i siam po ulicach i lataja z kredkami badz bialymi rozami...
zapomnieli ile ludzi przez nich zginelo w calkiem niedawnych czasach..?
na dokladke chca na sile narzucic odgorne kwoty nachodzcow,zeby bylo w PL tak jak we Francji,Brukseli i innych....tak po pansku i europejsku...?

caly ten wrzeszczacy orszak bizantyjski to kpina z demokracji i wolnosci,jak tez godnosci czlowieka...

Ribbentrop-Molotow jest caly czas aktualny,ten pakt nigdy sie przeciez nie zakonczyl...

W żadnym poważnym kraju UE nie pozwolono, by kapitał zagraniczny miał tak wielkie udziały w jakimś segmencie mediów jak w Polsce – powiedział wiceminister kultury Jarosław Sellin. Podkreślił, że projekt repolonizacji mediów dotyczy właścicieli mediów.Wiceminister kultury i dziedzictwa narodowego Jarosław Sellin, pytany w radiu TOK FM o dekoncentrację kapitału zagranicznego w polskich mediach, przyznał, że taki pomysł jest przygotowywany w jego resorcie. Zaznaczył, że dotyczy on nie dziennikarzy, ale właścicieli mediów.

– W żadnym poważnym kraju Unii Europejskiej, takim jak Francja, Włochy, Niemcy czy Wielka Brytania – mimo zasady wolnego przepływu osób, kapitału, która w UE obowiązuje – nie pozwolono na to, by kapitał zagraniczny, a zwłaszcza kapitał z jednego konkretnego kraju, miał tak wielkie udziały w jakimś segmencie mediów jak w Polsce – przypomniał.

http://www.tvp.info/33776024/kogo-dotyc … y-wyjasnia

media zawsze sluzyly swojemu panu,a kto jest w PL dzisiaj panem mediow?wiadomo...

Gazowy przekręt stulecia - fragment książki „Niebezpieczne związki Andrzeja Leppera” (wyd. listopad 2016).
„Okazało się, że w tym samym czasie, co Andrzej Lepper, nad Świteź przyjeżdżał Aleksiej Miller, prezes Gazpromu. Przyjeżdżał pod pozorem wizyt u rodziny żony, w rzeczywistości jednak co najmniej dwa razy spotkał się z Lepperem! Są takie sytuacje gdy wiesz, że przeszedłeś przez most i już nie masz odwrotu, bo wkroczyłeś w nową rzeczywistość. To właśnie była taka sytuacja. Łącząc wszystkie te kropeczki, wszystkie informacje, jakie miałem teraz przed sobą, nagle wszystko zrozumiałem.

Wiedziałem już, co Andrzej Lepper chciał zrobić i wiedziałem, jak chciał to zrobić… Pierwsza umowa z Rosjanami w ramach tak zwanego kontraktu jamalskiego z 1993 roku była porozumieniem ramowym i wyjściowym dla późniejszych negocjacji na dostawy gazu do Polski. Przewidywała dostarczanie Polsce rocznie 7,4 miliardów metrów sześciennych gazu oraz tranzyt tego surowca w czterokrotnie większej ilości polskimi rurociągami do Niemiec. Rosyjskie dostawy gazu pokrywały większość zapotrzebowania Polski, a pozostała część zaopatrzenia pochodziła z wydobycia w Polsce i ze złóż norweskich.

Na jakiej zatem podstawie w kontrakcie z 2009 roku polscy decydenci zobowiązali się do odbioru ponad 11 miliardów metrów sześciennych gazu z Rosji rocznie, co stanowiło ilość znacznie przekraczającą zapotrzebowanie Polski? Tego nie wiadomo, bo nigdy nie zostało to wyjaśnione. Wiadomo za to, że zgodnie z zapisami umowy aż do 2022 roku Polska na własne życzenie zobowiązała się kupować od Rosji półtora razy więcej gazu niż tego potrzebowała. Nie wiedzieć czemu niejako „przy okazji” strona polska zrezygnowała z 1,2 miliarda złotych, które Gazprom był winien z tytułu niedopłat za lata 2006 – 2009. Co zdumiewające, rząd Donalda Tuska zgodził się w dodatkowych protokołach nie tylko na zapis stanowiący, że PGNiG i Gazprom miały objąć po 50 procent udziałów w spółce EuRoPol Gaz SA, ale także na to, że do 1 marca 2011 roku miała zostać wprowadzona w życie zasada parytetowego zarządzania spółką: zarząd musiał podejmować decyzje jednogłośnie, a w wypadku rozbieżności wśród członków zarządu decyzję podejmować mogła rada nadzorcza.

Jeśli także jej nie udałoby się osiągnąć porozumienia – decydować miało Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy. Dotychczas w EuRoPol Gaz SA Gazprom miał 48 procent udziałów i dokładnie drugie tyle kontrolował polski rząd w ramach nadzoru nad Polskim Górnictwem Naftowym i Gazownictwem, zaś języczek u wagi stanowił Gas-Trading ze swoimi 4 procentami udziałów. Gas-Trading kontrolowany był z kolei przez Przedsiębiorstwo Handlu Zagranicznego Bartimpex, kierowane przez jednego z najbogatszych Polaków, Aleksandra Gudzowatego – ponad 36 procent udziałów – oraz przez PGNiG – 43 procent udziałów. Łącznie zatem polscy akcjonariusze mieli prawie 82 procent udziałów w Gas -Tradingu, co zapewniało polskiemu rządowi kontrolę nad EuRoPol Gaz SA i dawało decydujący głos w sprawie tranzytu rosyjskiego surowca przez nasze terytorium oraz generalnie pozwalało na podejmowanie strategicznych decyzji dotyczących spółki. Tymczasem wynik podpisanych przez rząd Tuska umów zmieniał w tej kwestii nieomal wszystko. Dostawy gazu z Rosji przekroczyły polskie zapotrzebowanie, a ponieważ strona polska nie mogła gazu sprzedawać, surowiec musiał być magazynowany na terenie kraju.

To z kolei wymuszało rezygnację z zakupów spotowych z Norwegii oraz zaniechanie wydobywania gazu w Polsce. W ten sposób polski rząd rezygnował z dywersyfikacji źródeł gazu, całkowicie uzależniając nasz kraj od dostaw Gazpromu. Jednocześnie poprzez zobowiązanie do podziału akcji zmniejszył kontrolę nad strategiczną spółką EuRoPol Gaz SA, a jakby jeszcze tego było mało, zgodził się na skrajnie niekorzystne dla Polski zapisy dotyczące trybu podejmowania decyzji. Umowę podpisano aż do roku 2022 – i „tylko” do roku 2022. Rząd Donalda Tuska chciał bowiem, by obowiązywała do roku 2037, uzależniając całkowicie Polskę od rosyjskiego gazu na całe dziesięciolecia.

Dopiero wskutek ostrych protestów opozycji i burzliwej debaty w Sejmie zwołanej na wniosek PiS, ostatecznie rząd zgodził się odstąpić od najdłuższej wersji, co jednak i tak stawiało Polskę w fatalnej pozycji na wiele następnych lat. Podpisany kontrakt był – i jest – dla Polski skrajnie niekorzystny, zawiera zakaz reeksportu gazu zakupionego w Rosji oraz opcję określaną jako „bierz i płać”. Mówiąc wprost – za gaz trzeba płacić nawet wówczas, gdy nie zostanie on zużyty. Co więcej, cenę gazu w umowie oparto odnosząc ją do ceny ropy naftowej, co spowodowało, że do dziś płacimy najwyższą stawkę w Unii Europejskiej – znacznie wyższą niż na przykład odbiorcy w Niemczech, Francji czy Włoszech. W całej tej sprawie jest szereg pytań, na które mimo upływu lat nikt nie odpowiedział. Jak to możliwe, że dodatkowe zakupy gazu były negocjowane na szczeblu rządowym, nie zaś na poziomie PGNiG – Gazprom, czyli firm bezpośrednio zaangażowanych w wypełnianie warunków kontraktu?

Dlaczego premierowi Pawlakowi tak bardzo zależało, by utajniono część dokumentów dotyczących negocjacji? I dlaczego, choć po latach samą umowę ostatecznie opublikowano, nie ujawniono instrukcji negocjacyjnych zatwierdzonych przez Donalda Tuska, a tym samym uniemożliwiono porównanie tego, co zamierzano osiągnąć z tym, co osiągnięto? Dlaczego, gdy ceny gazu gwałtownie spadały na skutek kryzysu gospodarczego i rewolucji łupkowej w USA, Donald Tusk nawet nie podjął próby zmiany formuły cenowej w kontrakcie jamalskim, choć w tym samym czasie zachodnie koncerny zmuszały Gazprom do obniżki cen kontraktowych?

Dlaczego Waldemar Pawlak, już jako minister gospodarki w rządzie Donalda Tuska, storpedował rozpoczęty przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego projekt budowy gazociągu do Danii o nazwie Baltic Pipe, dzięki któremu już w grudniu 2010 roku do Polski mogły trafić ponad 2 miliardy metrów sześciennych gazu z duńskiego systemu przesyłowego? Skąd brała się determinacja ministra Pawlaka, by zadowolić Gazprom, któremu przeszkadzało operatorstwo spółki Gaz-System na gazociągu jamalskim, co umożliwiało zawieranie poza Gazpromem małych kontraktów gazowych z partnerami z Europy Zachodniej? I dlaczego minister Pawlak tak bardzo troszczył się o interesy Gazpromu w Polsce kosztem naszego narodowego operatora? Dlaczego organy państwa powołane do dbałości o bezpieczeństwo energetyczne Polski nie zareagowało w żaden sposób na tak jawnie szkodliwe dla Polski działanie najważniejszych ówcześnie polskich polityków, które już tylko na gruncie logiki i zdrowego rozsądku wyglądało na ordynarny przekręt? Czy wpływ na to mógł mieć fakt, że jednym z zastępców ówczesnego szefa ABW był Zdzisław Skorża, kolega ze studiów Waldemara Pawlaka?

Ostatnie pytanie możemy sobie darować, bo są sytuacje, gdy nie trzeba stawiać kropki nad „i”. To właśnie jest jedna z takich sytuacji. Fakty wskazują jednoznacznie, że ludziom na wysokich stołkach w rządzie PO-PSL bardzo zależało, by Polska aż do 2022 roku płaciła za rosyjski gaz kwotę opartą o wygórowaną formułę cenową z 2006 roku, w następstwie czego do dziś płacimy za gaz o kilkaset milionów dolarów rocznie więcej (równowartość nawet kilku miliardów złotych rocznie) niż odbiorcy analogicznej ilości tego surowca w Niemczech, Włoszech czy Francji. W całej tej sprawie i w tych decyzjach, za które odpowiadali polscy premierzy Waldemar Pawlak i Donald Tusk, było coś tak absolutnie niepojętego i zarazem irracjonalnego, że aż nie trzeba było stawiać tu żadnych hipotez, bo te same się narzucały. W tym kontekście fakt, że podpisanie takiego kontraktu na takich warunkach rząd Donalda Tuska i ministerstwo Waldemara Pawlaka lansowały jako „sukces” i dowód dobrosąsiedzkich relacji z Rosją, był czymś tak aroganckim i kuriozalnym zarazem, że aż nieprawdopodobnym.

Absolutnym i niezrozumiałym paradoksem jest, że mimo prowadzenia przez nich tak ewidentnie brudnej gry cała ta sprawa rozeszła się po kościach. Donald Tusk i jego koledzy z PSL mogli otwierać szampany, bo zrozumieli, że jeżeli Polacy uwierzyli w brednie o „sukcesie” w tej sprawie, to znaczy, że przy odpowiednim natężeniu propagandy uwierzą już we wszystko. Ale był ktoś, kto nie wierzył w ani jedno słowo. Ktoś, kto wiedział, jak wygląda prawda i co ważniejsze – kto potrafił to udowodnić. Bo dowody, nagrania rozmów i dokumentację dotyczącą zagranicznych kont zdobył na Ukrainie, nad jeziorem Świteź… Powstaje pytanie: na jakich warunkach i jak to w ogóle się stało, że Andrzej Lepper – bo o nim mowa – stał się posiadaczem materiałów, które mogły wysadzić w powietrze nie tylko rząd Donalda Tuska?

Najbardziej prawdopodobna wersja oparta na relacjach informatorów oraz na wiedzy, której źródeł nie mogę ujawnić, wskazuje, że pośrednikiem w tej „transakcji” był Zakon Rycerzy Michała Archanioła. Wydarzenia nad Jeziorem Świteź były zatem kulminacją wielopiętrowej gry, w których tak lubują się służby specjalne, a w której swoją rolę miał do odegrania także były wicepremier RP. W tej grze Andrzej Lepper postanowił grać vabank i był w tym postanowieniu zdeterminowany. Wiedział, że aby zrealizować zamierzenia, musi mieć poważne argumenty – i takie miał.

W przeszłości pokazał już, że ma dostęp do wiedzy danej nielicznym, a ujawniając fakt przebywania talibów w Kiejkutach i pozostawiając niedopowiedzianą kwestię, co stało się z 15 milionami dolarów, które CIA zapłaciło za pośrednictwem zastępcy szefa Agencji Wywiadu, pułkownika Andrzeja Derlatki, Agencji Wywiadu i polskim politykom udowodnił też, że potrafi grać ostro. Ta sprawa nie została nigdy wyjaśniona, ale ludzie na wysokich stoł- kach wiedzieli już – że on wie. A teraz Lepper zyskał nowe, jeszcze potężniejsze argumenty.

Według moich źródeł bliskich Lepperowi i wiedzy pochodzącej z innej strony, przewodniczący Samoobrony był zdeterminowany, by wiedzę o kulisach kontraktu gazowego oraz związanych z nim łapówkach wykorzystać w sposób polityczny. Tym razem jednak nie dzieląc się informacjami – jak miał w zwyczaju – przed kamerami, lecz w sposób kontrolowany, używając metod nacisku i szantażu.

Były wicepremier doskonale rozumiał swoją epokę, widział, że o ile w mediach politycy często robili rejwach, o tyle potem, poza obiektywami kamer, w kuluarach, zawierali pakty i układy. Ich clou było proste jak drut: polemizujemy, nawet ostro, ale na gruncie prawa wy nie ruszycie nas, my nie ruszamy was. Przez ponad dwadzieścia lat III RP tak to właśnie działało: z różnych stron było wiele pohukiwań, poważ- nie brzmiących oskarżeń, a nawet gróźb. Zawsze jednak, gdy przychodziło do realizacji, zapadała cisza – bo w tej „zabawie” nie chodziło o to, by króliczka złapać, lecz gonić. W efekcie o ile tak zwana sprawiedliwość mogła się jeszcze od biedy upomnieć o szeregowego posła lub senatora, o tyle ludzie na stołkach naprawdę wysokich byli już nietykalni. Leszek Miller, Józef Oleksy, Aleksander Kwaśniewski, Waldemar Pawlak, Bronisław Komorowski, Donald Tusk i dziesiątki innych, o których nadużyciach, a nawet przestępstwach mówiono miesiącami, tak naprawdę nigdy nie zbliżyli się nawet do ławy oskarżonych, bo zawsze wtedy, gdy trzeba było powiedzieć „sprawdzam”, współuczestnicy „gry” odchodzili od stołu.

Miało to w sobie coś z teatru stworzonego na użytek opinii publicznej, w którym prawdziwe życie toczyło się nie na scenie, lecz za kurtyną – a ludzie, choć chcieli znać prawdę, widzieli tyle, ile widzieć im pozwolono. Lepper wiedział i widział – bo widział to każdy, kto chciał widzieć – że przez ponad dwadzieścia lat nie wykryto ani jednego sprawcy z wielu głośnych morderstw, nie odzyskano ani jednej złotówki ze zdefraudowanych i wytransferowanych za granicę miliardów złotych, nie wyjaśniono do końca ani jednej z dziesiątek najgłośniejszych afer. Widział i wiedział, z jaką trudnością mielą „młyny sprawiedliwości” i to tylko w tę stronę i tylko wtedy, gdy pozwalali na to ludzie na wysokich stołkach. Widział i wiedział dość, by rozumieć, że w tym kraju sprawiedliwość często się kupuje lub wymienia na „przysługi” – i był zdeterminowany, by do takiej właśnie „wymiany” doprowadzić. Wiedział o pieniądzach CIA i o politykach SLD, wiedział o tajnych kontach w Coutts Banku, Voglu, Kwaśniewskim i Millerze, wiedział o kontrakcie gazowym, Pawlaku i Tusku, wiedział wreszcie o „Pro Civili” i prezydencie Komorowskim, o którym informował go Janusz Maksymiuk, ważne ogniwo w tej potężnej przestępczej organizacji zwanej dla zmyłki fundacją.

Jednym zdaniem Andrzej Lepper wiedział dość, by w oparciu o tę wiedzę i wynikające z niej metody szantażu oraz nacisku, podjąć niebezpieczną, ale konsekwentną i logiczną grę. Grę, w której stawką miały być jego wolność, przyszłość i życie - grę, która zaczęła się kilka lat wcześniej i którą zamierzał doprowadzić do końca. Czy mógł wtedy przypuszczać, że ten koniec nastąpi tak szybko i że kilkanaście godzin później nie będzie już żył?”

Wojciech Sumliński

A nie mowilam ze ten pakt ribbentrow -molotow jest wieczny?
Dlatego Berlin i Donek mieszaja....ujjj...mieszaja. w Pl....

Lecimy dalej...zwolennicy PO nadal omamieni?

"Miliony trafiają do prywatnej firmy, choć powinny one zasilać budżet miasta stołecznego. Do szokujących informacji dotyczących kolejnej warszawskiej afery dotarła Telewizja Republika.

Miliony złotych płyną do prywatnej firmy z nielegalnego podnajmowania terenu, który formalnie należy do Miasta Stołecznego Warszawy. Osoby, które buntowały się, traciły swoje interesy, a pieniądze, zamiast zasilać budżet stolicy, trafiają do prywatnej firmy – relacjonuje TV Republika.

Urządnicy warszawskiego ratusza mieli oddać firmie WPP kontrolę nad przejściami pomiędzy Dworcem Centralnym a Hotelem Mariott.

Firma dzięki temu zarządza przejściami podziemnymi bez umowy, bez przetargu tylko na podstawie decyzji administracyjnej. Na tej podstawie pobiera od przedsiębiorców opłatę, tak jakby była właścicielem terenu – relacjonuje portal TV Republika.

Jeden z małych przedsiębiorców, bezpośrednio dotknięty skandalicznymi działaniami urzędników Hanny Gronkiewicz-Waltz opisał ten proceder.

– Mały biznes nie jest w stanie przebić się przez hydrę miejsko-polityczno-sądowo-prokuratorską. Poinformowaliśmy władze miasta w jaki sposób zarządzany jest teren miejski. Prywatna spółka zarabia na nim na czysto od 1.5 do 2 milionów złotych miesięcznie, płacąc do miasta 40 zł za metr miesięcznie. Jak coś im nie pasuje to robią plac budowy, zagradzają teren, moich 9 pawilonów wywieźli – mówił Jacek Strasz.

Kto kryje się za firmą, która doprowadziła do upadku wielu firm rodzinnych?

– Jednym z udziałowców firmy jest Piotr B., notowany w IPN-ie pod numerem 00143/1001. Jako młody człowiek walczyłem z komuną, na dzień dzisiejszy nie mogę sobie darować, że tacy ludzie są tak ustawieni, zarabiają na tym przejściu 20 milionów rocznie – podkreślał w rozmowie z TV Republika przedsiębiorca Robert Gralewski."

Ostatnio edytowany przez Meli (2017-09-01 17:24:09)

Pod koniec sierpnia prezes Trybunału Konstytucyjnego Julia Przyłębska ujawniła w wywiadzie dla Polskiej Agencji Prasowej, że w Trybunale „był taki zwyczaj - choć nie dotyczyło to wszystkich sędziów, tylko niektórych - że zawierane były umowy z zewnętrznymi osobami, niezatrudnionymi w Trybunale, o sporządzenie projektów orzeczeń wraz z uzasadnieniami”. – Nie chodzi nawet o same koszty, bo to były koszty rzędu 7 czy 4 tys. zł z tytułu takiej umowy, ale nie do końca rozumiem ideę zlecania napisania projektu orzeczenia z uzasadnieniem przez kogoś spoza składu sędziowskiego – oceniała Przyłębska.Karski: wyroki zapadały przed rozprawami

Informacje gazety wzburzyły polityków rządzącej partii. – Z punktu widzenia polskiego podatnika jest skandalem, że niebywale wysoko uposażeni sędziowie Trybunału Konstytucyjnego poprzedniej ekipy wydawali pieniądze polskiego podatnika nawet na uzasadnienia wyroków – grzmiał podczas konferencji prasowej w Sejmie wiceszef Parlamentu Europejskiego Ryszard Czarnecki.

Z kolei europoseł PiS Karol Karski przekonywał, że ujawnione przez „Rz” informacje wskazują, „że wyroki, uzasadnienia powstawały jeszcze przed rozprawami”. – Wydawanie pieniędzy na zewnętrznych prawników przesądzało to, jaki będzie wyrok i to, co się działo w czasie rozprawy, wielkiego wpływu na jego treść nie miało – mówił.
Biernat: nic niezwykłego

Były wiceprezes Trybunału Konstytucyjnego Stanisław Biernat odniósł się do informacji „Rz”. – Artykuły i wywiad zamieszczone w „Rz” sugerują, że odkrywają jakieś mroczne i wstydliwe tajemnice trybunalskie. Tymczasem, przedmiotem umów, o których mowa, jest świadczenie pomocy dla sędziów, która występuje powszechnie w innych sądach konstytucyjnych czy sądach europejskich. Wiąże się to z rolą asystentów sędziów, zarówno zatrudnionych na etacie, jak i na podstawie umów cywilnoprawnych - napisał Biernat.
http://www.tvp.info/33824238/nie-byli-s … alna-pomoc

slepa Temida...czy smierdzaca  zgnilizna sedziowskiej kasty?