Gabiffm napisał:

kiedy ona odchodzi,on ma przewaznie nastepna parat!

To nie prawda Gabciu.
Potrzebowałem lat, by się otrząsnąć. Kiedy syn dorósł na tyle by sprzeciwić się matce i poznać ojca osobiście, drugi cios. Utonął.
Łatwo jest czyjeś cierpienie obrócić w żart. Wszak to czyjeś - nie moje.

jesli chodzi o cierpienia to ..ksiazke moglabym o tym napisac..
z mojej 8-osobowej rodziny zostalo nas 4 siostry..kto wie jak dlugo jeszcze..
ja wiem  bardzo dobrze co to znaczy byc bezsilnym wobec  choroby,nalogu czy tez tak zwanego losu...
zawsze robilam co moglam i na ile sil mi starczylo zeby walczyc...walczyc do konca,chociaz taka walka z gory bywa skazana na przegrana,mimo wszystko walcze dalej..taka juz jestem i nigdy sie latwo nie poddaje...i chociaz  walka z wiatrakami bywa  czesto bezowocna,to jednak  mam jakas satysfakcje ze  zrobilam co bylo w mojej mocy..
nie obwiniam tez siebie za cos,czemu nie moglam zapobiec..
ponoc kazdy ma swoja karme czy tez innaczej mowiac swoj krzyz panski..widac tak jest gdzies tam zapisane..niewielu ludzi moze chyba przyznac ze przezylo beztrosko swoj zywot i zawsze byli szczesliwi...takich ludzi pewnie nie ma,nie bylo i nie bedzie..cieszmy sie tym co mamy,bo  kto wie co nas jeszcze moze spotkac,mam nadzieje ze tylko to co dobre,ale ludzie powiadaja ze nadzieja jest matka glupcow,wiec...hmmm
jest jeszcze jedno powiedzenie ze- glupi zawsze ma szczescie..zaluje ze nie wszyscy ludzie sa na tyle glupi

Gabciu, tu przyznam Ci rację, że każdy musi ze swoim cierpieniem się jakoś obejść. Nie można jednakże każdego mierzyć swoją miarą. Jednemu nic się nie dzieje kiedy rzuca np. papierosy a inny woli sie dopalić np. raka.
Zresztą już dawno jest udowodnione że punkt postrzegania zależy też m.in.od punktu obserwacji. Ja nie postawię się na twoim miejscu i ty nie staniesz na moim.Nawet gdyby nam się to udało, to i tak każdego uczucia są osobliwe.
Można je zrozumieć albo i nie koniecznie......

Gabciu, ja już dawno żyję nowym życiem. jedyny problem jaki mi pozostał, to brak zaufania. Tego chyba już nie przeskoczę.
Ta piękna kobieta, której odrobina twarzy jest w Avatarku bardzo mi pomogła. Może si ę i pozbieram.
Dobra. Zostawmy to. To akurat nie jest dobre miejsce, by takie sprawy wyciągać.

Ostatnio edytowany przez Nemo (2019-05-30 13:04:50)

zaufanie?
tez nikomu juz nie ufam...opieram sie w zyciu na takim oto powiedzeniu-umiesz liczyc?to licz na sibie..
i na tym sie nigdy nie zawiodlam..
staram sie trzezwo oceniac fakty,chociaz rowniez sie myle czasem w moich osadach...
mysle ze trzeba zjesc z kims beczke soli zeby temu komus zaufac...a czasem i tak bywa to zbyt malo..ludzie sa jacy sa,ale bardzo niewielu z nich zasluguje na zaufanie..ostroznosci nigdy za wiele w dzisiejszych czasach,wiec dmucham na zimne rowniez...wlasnie po to,zeby sie nie poparzyc...