W Berlinie od lat dziala znany tutaj "Klub polskich nieudacznikow" (Klub der polnischen Versager).  Wstawiam linka do wywiadu z jego zalozycielami, z kilkoma ciekawymi uwagami na temat "Polonii":

Adam: Wszystko, co robimy, wynika z niezadowolenia, że te oficjalne kontakty są sztuczne, udawane. A w tych bezpośrednich panuje obojętność, ani Polacy, ani Niemcy nie są siebie nawzajem ciekawi. My z zasady też nie identyfikujemy się z tymi polonijnymi organizacjami, które tutaj działają i próbują "zbliżać".

Dlaczego?

Adam: Bo ta Polonia jest taka przykurzona, jest taką konserwą.

Piotr: Chopin się pojawia jako pierwsze danie.

Adam: I jedna z łączących ich idei: koniecznie zbliżyć te dwa narody, ale w taki sposób, jaki oni uważają za stosowny. Skoro tak dobrze to robią, to już nas chyba tak zbliżyli, że dobrze, że chociaż Odra między nami została.

Pracowałeś jako złota rączka u prominentnej pani polityk, wspominasz to w książce nie najlepiej.

- Polacy obsługiwali tutaj rynek drobnych rzemieślników. Polak zna się na wszystkim, dzwoni się: "Panie Kaziu, pan wpadnie ". Aż do takich ekstremalnych sytuacji dochodziło w małych miejscowościach, że taki pan Kazio zawoził dzieci do przedszkola, potem gotował zupę, jechał samochodem do myjni, coś tam jeszcze froterował, szlifował, wieczorem jeszcze grali w tenisa Były półprzyjacielskie te relacje, ale na imieniny pana Kazia się już nie zapraszało. Do tego podwójna moralność była w tym, bo praca oczywiście na czarno.

I byłem przez jakiś czas panem Kaziem u pewnej polityk. Raz jej znajomy, rektor uniwersytetu, miał mieszkanie do remontu i ona mnie tym obarczyła. Pech chciał, że miałem pogrzeb ojca w Lublinie, a żona poważną operację w Berlinie. I mówię do niej, że o tydzień to się wszystko przesunie. A ona: "Panie Mordel, ja rozumiem, ale przecież można było to wszystko przewidzieć!".

Piotr: Ja w ogóle nie lubię zwracać na siebie uwagi. Ale oczywiście, że czasami ukrywam polskość moją, gdy np. jadę w metrze i siedzą obok Polacy, których trzeba się wstydzić.

Bo jacy są?

Piotr: Pijani, wydzierają się. Albo taka scena: tata pijany, obok matka z dzieckiem i rodzinne czułości.

Dużo takich spotykasz?

Piotr: Nie chcę narzekać, to są mimo wszystko wyjątki, ale wystarczy przejść się tutaj: ulica w centrum Berlina, leżą pod sklepem żebracy z Polski. Od roku jest tu grupa, która pod bankiem zalega, 20-latkowie, ciągle pijani. Albo menele leżą w sklepie; policja ich wynosi, a oni: "Gestapo, gestapo!".

Albo taka ciekawostka: było ostatnio u nas w klubie spotkanie z burmistrzem dzielnicy, dla wszystkich mieszkańców, ktoś wymyślił, że u nas będzie dobre miejsce. Ten burmistrz to sympatyczny kolo. Pojawił się temat noclegowni dla bezdomnych. I burmistrz mówi, że w noclegowni brakuje miejsc, bo Polacy, którzy tu przyjeżdżają do pracy, zorientowali się, że tam można spać za darmo.

A potem wraca taki tatuś do domu, upija się i gubi wszystko, co zaoszczędził. Widziałem taki pociąg, 6.40 do Warszawy: wóda od rana, o 9 wszyscy pijani. Kolo wysiada w Warszawie i zapomina torby z prezentami.

http://wyborcza.pl/duzyformat/1,140680, … znika.html